Urang sunda mah materialistis. Baheula kungsi kadenge tudingan kitu teh, basa kuring budah keneh. Harita mah can ieuh bisa mikirkeun bener henteuna tudingan eta teh. Da memang kapan ambahan ge ngan saukur sawates kampung wungkul.
Kiwari sanggeus sababaraha kota kungsi katempatan, kalan-kalan tudingan eta teh sok kapikiran. Lamun dibanding-bandingkeun kana jalma ti berbagai daerah anu kukuring kapanggihan, sakapeung sok asa aya benerna anggapan eta teh.
Urang sunda mah loba pisan nu teu boga mental "berakit-rakit ke hulu". Pangala teh lolobana langsung beak keur urusan konsumsi. Beda jeung urang jawa atawa Cina aku rikrik pisan: misahkeun pangala jang nabung geusan pikahareupeun.
Basa mulang lebaran kamari kuring panggih jeung babaturan sakola di SD. Manehna oge miboga kasimpulan nu sarua jeung kuring. Manehna kungsi jadi buruh pabrik ampir sapuluh taun, tapi akhirnya milih balik ka lembur lantaran ngarasa taya nu nyesa tina ladang tihuthet unggal poe teh.
Manehna oge nyarita, aya baturna urang jawa nu nepi ka ayeuna masih aya di Bekasi. Manehna masih jadi buruh di pabrik, tapi hirupna geus rada senang. Baheula manehnamah rajin nabung terus melian taneuh di daerah nu can maju. Kiwari si tanah teh dijadikeun tempat kontrakan. Manehna berekah bisa mengandelkeun hirup tina kontrakan eta.
Loba deui conto sejen nu kapanggihan dina hirup kuring. Di rengrengan keluarga kuring, boh ti diri kurang atawa pamajikan kuring anu pada-pada urang sudan, karasa pisan semangat jang ngabeakeun duit kana kasenangan jeung barang-barang konsumsi teh gede pisan.
Kuring sorangan justru kapangaruhan pisan ku tudingan eta. Jadina malah sabalikna. Kuring jadi apik pisan dina ngabalanjakeun pakaya. Malah kalan-kalan pamajikan teh nuding kuring pelit. "Piraku meuli baju jang dipake sorangan bae nyaah," pokna.(*)
Tidak ada komentar:
Posting Komentar